Наречници (суденици)

  Еден човек бил многу сирома, едвај веќе се прерахранувал. Мислил, се чудил, што да прави, најпосле тргнал да си сака к'сметот. Одил, одил — нашол едни аргати (работници) и ги прашал:

— У кого сте ви, бре, аргати?

— У брата ти, му рекле овија. — Негов к'смет.

— Ами ја, дека да го сакам мојот?

— Оди потакај, ќе го најдеш.

  Одлил, одил, та дошол до еден сарај. Влегол внатре и гледа — една тепсија, п'лна со секакви манџи и до неја — еден старец.

— Добро, утро, старче! — му рекол овој.

— Дај бог добро! Што си дошол?

— Сакам к'смет.

— Седи тука, ќе видиш, кој ти е к'сметот.

Вечерта дошле наречниците и си викале:

— Денеска што се роди, со таков к'смет да бидат!

  На другата вечер човекот седи пак кај старецот и гледа, оти сарајот се умалуе и тепсијата — со помалку манџи. Тија деца, што се родиле тој ден, биле со тој к'смет, а третата вечер — само леб и сол  било на софрата и сите , што се родлила таја вечер, биле со сиромашки к'смет.  Старецот му проговорил:

—Еве, со ваков к'смет си ти!

Преданија и легенди: „Змејот од планината Пелистер„